از تن چو برفت جان پاک من و تو

خشـتی دو نـهند بر مغـاک مـن و تو

و آنــگه برای خشت  گــور دگران

در کـالبدی  کـشند خـاک  من  و  تو

 

 

هر ذره که بر روی زمینی بوده است

خورشید رخی زهره جبینی بوده است

گـرد از  رخ  آستین  بـه  آزرم  افشان

کـان هم رخ خوب نازنینی بـوده است

 

 

ای  پير  خـردمند  پگه  تر بـر خیز

وان کودک خـاک بیز را  بـنـگر تیز

پندش ده و گو کخ نرم نرمک می بیز

مـغـز ســر  کــیقباد  و چـشم  پــرویز

 

 

بنـگر ز صـبـا  دامن گل  چاک  شده

بلبل ز  جـمال  گــل  طـربناک   شده

در  سایه  گل نشین  که بسیار اين گل

از خاک بر آمده است و در خاک شده

 

 

ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست

بی  باده  گلرنگ  نمی شاید  زيست

اين سبزه که امروز تماشاگه  ماست

تا  سبزه  خــاک  ما تماشاگه کیست

 

 

چون ابر  به  نوروز رخ  لاله بشست

برخیز و به جام باده کن  عزم  درست

کاين سبزه که امروز تماشاگــــه  تست

فردا همه از خاک تو بر خواه د رست

 

 

هر سبزه که  بر کنار جویی رسته است

گويی ز لب  فرشته   خويي  رسته است

پا  بر سر  هر سبزه  به  خــواری ننهی

کان سبزه ز خاک لاله رويی رسته است

 

 

می خور که فلک بهر هلاک من و تو

قصدی  دارد  به  جان  پاک  من و تو

در سبزه نشین  و مــی روشن می خور

کاين سبزه بسی  دمد  ز خاک  من و تو

 

 

ديدم   بــســر  عــمارتی  مـــردی   فـــرد

کو گِل  بلگد  می زد و  خوارش   می کرد

وان  گِل  بــه  زبان  حال  با  او  می گفت

ساکن، که چو من بسی لگد  خواهی  خورد

 

 

بردار  پياله  و  سبو  ای  دل جو

برگرد بگرد سبزه زار و لب  جو

کاين  چرخ  بسی  قد  بتان  مهرو

صـد بار پياله کرد و صـد بار سبو

 

 

بر سنگ زدم دوش  سبوی   کاشی

سر مست بدم چو کردم اين  اوباشی

با من به  زبان  حال  می گفت  سبو

من چو تو بدم تو نيز چون من باشی

 

 

زان کوزه می که نيست دروی ضرری

پر  کن  قدحی  بخور به  من  ده  دگری

زان پيش تر ای پسر که  در  رهگذری

خاک  من  و  تو  کوزه  کند  کوزه گری

 

 

بر کوزه گری پرير کردم  گذری

از خاک همی نمود هر دم هنری

من ديدم اگر ندید هر بی  بصری

خاک پدرم در کف هر کوزه گری

 

 

هان کوزه گرا بپای اگر هُشياری

تا چند کنی بر گِل  مردم  خواری

انگشت  فریدون  و کف  کيخسرو

بر چراغ نهاده ای چه می پنداری

 

 

در کارگه کوزه گری کردم رای

بر  پله  چرخ  ديدم  استاد  بپای

می کرد دلیر کوزه را دسته و سر

از کله  پادشاه  و از  دست  گدای

 

 

اين کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در  بند  ســر زلف نــگاری  بــوده است

ايــن  دسته  کــه  بر  گردن او می بـینی

دستی است که بر گردن ياری بوده است

 

 

در کـارگـه  کـوزه گـری   بــودم  دوش

دیـدم دو هزار کـوزه  گـويا  و  خـموش

هــر يک به  زبان حــال  با  مـن  گفتند

کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه  فروش